Seria siedmiu gier nawiazujacych stylistyka i minimalizmem wykonania do gier osadzonych mocno retro, a jednoczesnie chcacych pokazac uzytkownikowi cos nowego, czyli rowniez odnoszacych sie do tak istotnego kiedys - a zaniedbanego dzis glownie na rzecz grafiki - pomyslu na gre. Po takim wstepie po grach bit Generations spodziewac sie mozna wiele. I slusznie, ale nie we wszystkich siedmiu przypadkach. bit Generations tworzy bowiem siedem gier: Dotstream, Boundish i Dialhex (seria pierwsza), oraz Coloris, Orbital, Digidrive i Soundvoyager (seria druga).
Jeszcze dwie uwagi ogolne do calej serii. Po pierwsze: zadna z gier z tej serii najpewniej nie opusci juz nigdy Japonii, tym bardziej warto sie nimi zainteresowac, bo jest czym. Po drugie: nie wiem dlaczego te gry sprzedawane sa osobno i czy naprawde nie mozna bylo wydac ich razem na jednym kartridzu? 24,90 USD za kazda z nich to za duzo (przynajmniej jak na polskie warunki).
Zainteresowanych odsylam rowniez na oficjalna strone bit Generations (wiecej informacji i filmy z gier).
Dotstream
Wyscigi linii. Wipeout w wersji ekstremalnie retro z przepieknym (retro stylizowanym) wyscigowym soundtrackiem. Cos tak banalnego graficznie jak kilka linii sunacych po ekranie moze spokojnie konkurowac z F-Zero. I jak dla mnie wygrywa, bo F-Zero nie mam zamiaru, a Dotstream kupuje. W czym caly urok? Zasadnicza czesc gry to wyscig z innymi liniami (zasadnicza, bo gra oferuje i inne atrakcje) w ktorym kontroluje sie linie wylacznie przy uzyciu klawiszy gora/dol. Wazne: nie ma zadnego klawisza odpowiedzialnego za gaz! No i jak sie tu scigac? I to jest caly urok tej gry: jesli suniemy blisko linii ktora jest przed nami, to doganiamy ja. Oczywiscie dziala to w obie strony (dla scigajacego, ktory staje sie sciganym) i dla kazdej z linii bioracych udzial w wyscigu. Dodajcie do tego tor z wymyslnie ulozonymi scianami, o ktore mozna sie rozbic, powerupy po drodze i wierzcie, ze zabawy i napiecia godnego najlepszych gier wyscigowych nie brakuje ani przez chwile.
Boundish
Najtrafniej podsumowal te gre ktos w komentarzu na Play-Asia: "King Pong". Wszystko, co mozna wycisnac z pomyslu odbijania pilki paletka, ktore jednoczesnie nie zaklada cegielek (zeby nie podciagnac pomyslu zbytnio pod Arkanoida), wycisniete do granic pomyslowosci i podane w pieciu grach.
Pierwsza - pool flower - to dosyc zabawny pong na 2 osoby w ktorym mozna poruszac sie do woli po swojej polowie, a jako atrakcja wystepuja wieksze lub mniejsze kule, ktore dotkniete przez gracza zmieniaja kolor na jego i przyspieszaja jego pilke i jego samego, a odbijaja pilke przeciwnika i zwalniaja jego postac. Zabawne, bo trzeba nie tylko dobrze odbijac, ale i wykorzystywac element strategii, zeby wygrac.
Druga - power slider - to nieudany dobry pomysl. Poruszamy sie po obwodzie 3/4 okregu, przeciwnik rowniez, a pozostale 1/4 okregow laczy oba pola. Oczywiscie odbija sie pilke, ale tutaj zabawa ma tkwic w jej podkrecaniu. Tylko, ze zupelnie nie trzeba tego robic, zeby wygrac, bo algorytm przeciwnika jest straszny i wszystko psuje. Jest za latwo i nie ma co robic, chociaz potencjal jest.
Trzecia - human league - to odwrotna sytuacja pod wzgledem trudnosci (albo po prostu ja sobie w nia nie radze). Cos na ksztalt siatkowki, kontroluje sie 2 graczy przy czym jeden porusza sie po polowie planszy, a drugi tylko w pionie broniac granicy pola (taki bramkarz). Bramkarza mozna jeszcze poslac szybko w gore lub w dol. Jest co robic i jest fajnie, mimo, ze jest trudno.
Czwarta - przyznam, ze zapomnialem jej nazwy - plansza jest jakby plyta gramofonowa, dookola ktorej poruszaja sie gracze, odbijajac na przemian pilke. Oczywiscie trzeba wymanewrowac przeciwnika tak , zeby to on jej nie odbil, a sluzy do tego to, ze im celniej trafi sie pilke, tym ma sie wiekszy wplyw na obrot plyty po odbiciu, a to trzeba wykorzystac do zmylenia przeciwnika. Na poczatku super skomplikowane i nie wiadomo o co chodzi, ale potem jest fajnie.
Piata - box juggler - to jakas abstrakcja, ktora nadawalaby sie jako mini gra do odblokowania w WarioWare i grania dla High Score. Polega na podbijaniu paczki do pierwszego upadku. Z czasem pojawiaja sie nowe paczki, przeszkadzajki i przedmioty i nie byloby to takie zle, gdyby nie to, ze poczatek jest strasznie zmudny i dluzy sie coraz bardziej z kazda gra, a pierwsza pomylka to Game Over. Nie wiem po co w ogole Box Jugglera do Boundisha wsadzali, juz bym wolal najprostszego Ponga z takimi przedmiotami.
Piec gier, a nie ma nawet za bardzo czego podsumowywac. Jest slabo i moze multiplayer troche to ratuje, ale nie zmienia faktu, ze to niezbyt udana gra i tym samym czarna owca wsrod bit Geneations.
Dialhex
Plansza wypelniona jest trojkatami, ktore polaczone w szesciokat znikaja. Nalezy nie dac sie zasypac wciaz spadajacym trojkatom o roznych kolorach (im dalej, tym jest ich wiecej). Caly wic polega na tym, ze trojkaty ukladamy szesciokatnym kursorem mogacym obracac swoja zawartosc zgodnie z ruchem wskazowek zegara lub przeciwnie.
Dobry pomysl, wykonanie i oprawa (zwlaszcza dzwiekowa!), ale malo trybow gry, a jak dla mnie poziom trudnosci jest zbyt mocno wysrubowany i nie pomagaja treningi. W trybie endless koncze zawsze na podobnym poziomie, co zniecheca mnie skutecznie do dalszych prob.
Za trudny.
Coloris
Plansza wypelniona jest kolorowymi kwadratami, a steruje sie kursorem o kolorze zmieniajacym sie losowo po kazdym jego uzyciu. Uzycie go powoduje zas polaczenie koloru kwadratu nad ktorym sie znajduje i jego samego. Trzy (lub wiecej) klocki o takich samych kolorach ulozone poziomo lub pionowo kasuja sie, a na ich miejsce spadaja kolejne, tak ze plansza jest caly czas zapelniona.
Celem jest skasowac okreslona liczbe klockow (nie dotyczy cudownego trybu endless), a walczy sie podczas tego z czasem, poniewaz klocki posiadaj animacje, ktora ciagle przyspiesza i po osiagnieciu maksykmalnej predkosci klocek zamienia sie na szary. Nie mozna zmieniac jego koloru, a usunac mozna go tylko dwukrotnie kasujac klocek obok niego. Kasujac klocek gdziekolwiek spowalnia sie zas animacje klockow przylegajacych. W praktyce zapobiega to grze w jednym miejscu i wymaga duzej zapobiegliwosci.
Poczatkowo plansze maja tylko okolo 5x5 kwadratow w czterech odcieniach jednego koloru, ale potem zajmuja one caly ekran, a zamiast wielu odcieni jednego koloru pojawiaja sie kolory podstawowe i ich pochodne i dopiero zaczyna sie zabawa w mieszanie kolorow.
Gra jest poczatkowo latwa, potem wciagajaca, a na koncu piekielnie trudna, ale wtedy jest juz za pozno, zeby od niej odejsc.
Wspaniale efekty dzwiekowe tworzace muzyke (cos podobnego bylo w Lumines).
Obrital
Perelka numer dwa. Bardziej eksperymentalna. Gracz przy pomocy klawiszy A i B kontroluje przyciaganie i odpychanie latajacego w kosmosie obiektu (ciezko powiedziec co to jest, bo wszystko w tej grze to w zasadzie wieksze lub mniejsze kule), zeby zbierac nim inne obiekty i unikac zderzen z jeszcze innymi (planetami). Przepomyslowe sterowanie i swietna fizyka.
Digidrive
Myslalem, ze bedzie to niezbyt udany produkt pokroju Boundisha i mocno sie zdziwilem, jak bardzo niesprawiedliwie ocenialem ta (te?, nigdy nie wiem) gre.
Celem jest napedzanie silnika kuli widocznej po prawej czesci pola gry na jak najwyzszy poziom, a jednoczesnie unikanie wedrujacego za nia "tluczka", ktory niszczy ja przy kontakcie konczac tym samym gre.
Kule unosi sie sie (po lewej stronie pola gry) produkujac napedzajace ja zbiorniki paliwa z pojedynczych jego jednostek, ktore pojawiaja sie losowo w 3 rodzajach z 4 kierunkow (jak najbardziej przypomina to kierowanie ruchem na skrzyzowaniu). 5 pojedynczych jednostek daje 1 zbiornik, ktory mozna napelniac dalej i dalej i dalej, jednak w ten sposob nie zaleci sie zbyt wysoko. Wprowadzono systemy mnozenia paliwa, transowy tryb "autobahn" (sic!) i kilka innych udziwnien, ktore sprawiaja, ze gra pomimo slabej (w porownaniu do innych gier z serii) oprawy graficznej i dzwiekowej jest straszliwie grywalna, trzyma w napieciu i wymaga strategicznego myslenia naprzod oraz zrecznego manipulowania na biezaco.
Soundvoyager
Gra zaczyna sie tak: na dole planszy po srodku leci sobie sympatycznie animowane biale cos, ktore moze byc kierowane przez gracza w prawo i w lewo. Za chwile gracz widzi naprzeciwko zielony punkt i slyszy dobiegajacy z niego dzwiek. Nie zwracajac uwage na omamy sluchowe z latwoscia celuje trafia w dzwiek. Z kolejnym jest podobnie, wiec mysli sobie "Co za beznadziejnie nudna gra!", az tu nagle kolejny dzwiek znika mu z pola widzenia. Doslownie. Pozostaje jedynie w sluchawkach i jest slyszalny np. bardziej w prawym uchu, czyli jest skierowany troche na prawo od gracza. Zeby w niego trafic, nalezy wycentrowac wrazenia sluchowe.
Dzwiek pozostaje, a gracz wyszukuje sluchem gdzie pojawi sie kolejny. Po kilku dzwiekach w tle gra mu juz w uszach niezla orkiestra, a on musi ciagle szukac i bezblednie lapac kolejne dzwieki. Nie jest to trudne, wymaga jednak duzego skupienia i wzglednej ciszy podczas gry.
Tak wygladaja glowny (najczestszy) rodzaj plansz Soundvoyagera, a poza nim czekaja jeszcze takie plansze, jak jazda po autostradzie (omijanie niewidzialnych dzwiekow), strzelanie do zblizajacych sie roznymi torami dzwiekow, czy lapanie niewidzialnych kur (skojarzenia z Zelda bardzo mocne!).
Gre mozna ukonczyc i odblokowac w niej wszystko w jeden dluzszy dzien (lub dwa wieczory), ale wrazenia z niej sa bardzo cenne i wraca sie do niej dla samej przyjemnosci przechodzenia glownego trybu gry.
Gralem w to godzinami.
