retroage.net

Nie rozumiem, nie rozumiem i jeszcze raz nie rozumiem dlaczego ta gra ma aż tak pozytywne opinie? Grałem godzinę w nią i jak dla mnie jest to jeden z najnudniejszych tytułów w jakie kiedykolwiek grałem. Lokacja jest nudna aż do bólu, Snake to pustak podobnie jak reszta postaci, a gameplay jest OKROPNIE monotonny. Może się potem poprawi, ale jak na razie nie widzę pozytywów.
Zaś co do MGS3 - tutaj przyznam, że ta część jest już nawet z samego początku naprawdę ŚWIETNA. Lokacja jest 10 razy ciekawsza, a gameplay się znacznie poprawił.
To moja osobista opinia, która może się zmienić jak ukończę obie gry.

Ja wogole nigdy nie potrafilem zrozumiec fenomenu MGS... Probowalem MGS na PSX - nie dalem rady, potem MGS2 - wogole nie dalem rady, jakos ukonczylem MGS3 ale bez emocji. Kwestia gustu, za to uwielbiam serie Splinter Cell - ale klasyczna do czwartej czesci. Kolejna juz wydana wylacznie na konsole PS3/X360 pogralem nieco i nie dalem rady dalej.

Ja też nie jestem fanem MGSa, ale jeśli już miałbym któregoś powtórzyć — to własnie dwójkę, która podobała mi się najbardziej. Klimat, lokacja, fabuła, a i sama rozgrywka — w ulepszonej wersji z drugim analogiem — dawała radę

Ja grałem niestety tylko w 2 i 4, moje zdanie nie jest miarodajnie. Jednak nie grałem jeszcze w skradankę która by mi się spodobała zarówno MGS, AC czy SC, wszystkie są dla mnie nudne. Jednak sam fakt ,że seria MGS jest kultowa potrafię zrozumieć. Pierwsze części wprowadzały to czego kiedyś nie było, niesamowicie rozbudowaną i zawiłą fabułę w grze akcji. Obecne części tracą na impecie bo większość tytułów akcji ma rozbudowaną fabułę (niekoniecznie dobrą).

Mogę się mylić ale wydaje mi się że MGS na PSX to była rewolucja w grach akcji. Przyleganie do ściany, skradanie, przeciwnicy reagowali na głośniejsze odgłosy, możliwość wykiwania strażników pukając w coś i zachodząc z drugiej strony. Do tego super początek wykonany w konwencji filmowej, początkowe napisy z obsadą już w trakcie gry. Aż miło sobie przypomnieć.

MGS2 mocno bazował na części pierwszej, ale wprowadził nowe elementy rozgrywki, jak na przykład możliwość doprowadzenia do tego, żeby przeciwnik się poddał mając go na muszce. Celując w krocze można było zdobyć dodatkowe przedmioty

Największa siła MGS2 tkwi w fabule, lecz nie w kontekście reżyserii, czy tego "kto kogo za co", ale pointy i wątków-wytrychów odsyłających do filozofii społecznej oraz politologii i socjologii. Może teraz, w dobie powszechności internetu, niektóre aspekty nie robią aż takiego wrażenia (bo i więcej informacji dociera do tych bardziej dociekliwych), ale jak na swoje lata ta gra potrafiła rzucić nowe światło na naprawdę wiele zjawisk i procesów społecznych. Sam gameplay jest podrasowany względem poprzednika na zasadzie naturalnej ewolucji. Jeżeli jedna część nie przypada pod tym względem do gustu, to naprawdę nie ma sensu męczyć się z pozostałymi. Klimat i miejscówki to rzeczywiście już sprawa stricte subiektywna. Osobiście bardzo sobie cenię dominujące niebieskie kolory i kompleks, który przychodzi zwiedzać graczowi w dwójce. Za to miejscówki w MGS4 to już było dla mnie kompletne rozczarowanie za wyjątkiem pierwszego szaroburego aktu pierwszego.

Przekombinowana, nierówna fabuła, ale kiedyś nie patrzyłem aż tak wnikliwie na gry, więc mi się podobała. Gra prezentowała się świetnie i wyciskała ostatnie soki z konsoli. Z tego co kojarzę była jednak trochę za krótka, bo kupiłem ją pamiętam w wakacje i przechodziłem kilka razy.